अहमदनगर (दि.१९ जुन प्रतिनिधी):-मी पुरुषोत्तम वय ४० वर्षे. अतिशय प्रेमळ कुटुंब मला लाभले होते.गावात प्रतिष्ठा होती.असंख्य लोकांना आनंद आणि समाधान देणारा केटरिंग व्यवसाय चालवत मी परिपूर्ण जीवन जगत होतो.केटरर म्हणून मला असंख्य उत्सव आणि मेळाव्यांचा भाग होण्याचा बहुमान मिळाला.माझा हा व्यवसाय केवळ उदरनिर्वाह नव्हता,ही एक आवड होती ज्यामुळे मला समाजाची सेवा करण्याची आणि अनेकांच्या जीवनात आनंद आणण्याची संधी मिळाली.मी पुरवलेल्या अन्नाचा आणि सेवांचा लोकांना आनंद घेताना पाहून खूप समाधान मिळाले.आई,वडील, पत्नी आणि एकुलती एक मुलगी ही माझी सर्वात मोठी ताकद होती.
अचानक कोविड-19 ची साथ आली आणि माझ्या आयुष्यातील त्रासदायक अध्यायाला सुरुवात झाली.या रोगाने जगभर हाहाकार माजवला.माझे कुटुंबही त्यातून वाचले नाही.अल्पावधीतच मी माझे आई,वडील आणि पत्नी गमावली.हे दुःख भयंकर होते.कोविडने मला पूर्णपणे उद्ध्वस्त केले.माझे एकेकाळचे चैतन्यमय आणि आनंदी घर दु:खाच्या गर्तेत सापडले.खरंतर मीही या रोगातून थोडक्यात बचावलो.देवाने मला का वाचवले? मी माझ्या कुटुंबाला का वाचवू शकलो नाही? या प्रश्नांच्या उत्तराच्या शोधात मी अबोल झालो. माझ्या १३ वर्षांच्या शाळकरी मुलीची काळजी सध्यातरी तिची आजी,आजोबा घेत आहेत.तेवढाच काय तो दिलासा…अपार दु:ख आणि एकटेपणा असह्य झाला होता.वेदनांपासून मुक्त होण्याच्या प्रयत्नांत मी दारू आणि इतर अंमली पदार्थांकडे नकळत वळलो.
व्यसनांनी माझ्या आयुष्याचा ताबा घेतला आणि मी एका अथांग डोहात खोल खोल जाऊ लागलो.माझी तब्येत ढासळू लागली. एकेकाळी भरभराटीला आलेला केटरिंग व्यवसाय मोडकळीस येऊ लागला.ज्या मित्रांनी आणि हितचिंतकांनी मदत करण्याचा प्रयत्न केला,त्यांना माझ्यापर्यंत पोहोचणे कठीण झाले. कारण मी माझ्याच दुःखात गुंतलो होतो. माझ्या शरीरात गंभीर लक्षणे जाणवू लागली. अशक्तपणा आणि थकवा यायचा. वेगवेगळ्या हॉस्पिटलमध्ये तपासण्या केल्यानंतर मला क्षयरोग (टीबी) झाला असल्याचे निदान झाले.माझी निराशा आणखी वाढली. टीबीसाठी दीर्घकाळ आणि काळजीपूर्वक उपचार घेणे आवश्यक होते.माझ्या आधीच नाजूक झालेल्या अवस्थेमुळे मित्र व नातेवाईकांनी माझी साथ सोडली. कोणीही माझ्या आजूबाजूला फिरकत नव्हते.जेव्हा सर्व आशा संपल्यासारखे वाटत होते, तेव्हा मला स्नेहालय संस्थेबद्दल कळले.
माझ्यासारख्या नितांत गरजू व्यक्तींना मदत,आधार व पुनर्वसन करण्यासाठी ही संस्था समर्पित आहे. मला माझ्या मुलीसाठी जगायचे होते,म्हणून मी ठरवले की,या सर्व परिस्थितीतून बाहेर पडायचेच.मी स्नेहालयाशी संपर्क साधला.संस्थेची टीम पुढील तीन तासांत माझ्यापर्यंत पोहोचली. अतिशय आपुलकीने त्यांनी माझी चौकशी केली.त्याच दिवशी मला स्नेहालयच्या केअरिंग फ्रेंड्स हॉस्पिटलमध्ये दाखल करण्यात आले.
हॉस्पिटलमधील टीमने प्रेमाने माझे स्वागत करून अतिशय सहानुभूतीने आणि काळजीने समुपदेशन सुरू केले.त्यांनी माझे मनोधैर्य वाढवले. सुरुवातीला आवश्यक सर्व टेस्ट करून क्षयरोगाचे प्रमाण त्यांनी जाणून घेतले.क्षयरोगाची शेवटची स्टेप होती. तज्ज्ञ डॉक्टरांच्या टीमने तातडीने आवश्यक वैद्यकीय उपचार व सकस आहार सुरू केला. त्यासोबत माझ्या अगणित दुःखांचा आणि व्यसनांचा निपटारा करण्यासाठी समुपदेशन सुरू होते.माझ्यासारखे संपूर्ण आयुष्य उद्ध्वस्त झालेले,परंतु पुन्हा स्वतःच्या पायावर खंबीरपणे उभी राहिलेली अनेक आजारी बालके, युवक व महिला मी स्नेहालयात पाहिल्या. मला अशा लोकांचा समुदाय सापडला, ज्यांना माझ्या वेदना समजल्या.माझे जीवन पुन्हा घडवण्यास मदत करण्यासाठी ते वचनबद्ध आहेत.मला मिळालेल्या वैद्यकीय सेवेमुळे क्षयरोगातून बरे होण्यास मला मदत मिळत आहे. समुपदेशन सत्रांमुळे मला अत्यंत गरजेचा भावनिक आधार मिळाला आहे. हॉस्पिटल टीमच्या मार्गदर्शनामुळे मला आशेचा किरण दिसू लागला आहे. मला जीवन जगण्याची एक नवी दिशा मिळाली.मी पुन्हा स्वतःला सावरून, सक्षम करून माझ्या गावातील व समाजातील पूर्वीचे सर्वोच्च स्थान स्नेहालयाच्या मदतीने मिळवणार आहे….!